Imieniny

Dzisiaj są moje imieniny, które obchodzę dwa razy w roku, żeby uniknąć tłumaczenia się, że „ja w maju” albo „ja w sierpniu”. Dostałam od kolegi życzenia, by w tym dniu naznaczyć swoją obecność. Tym samym powstaje pierwszy wpis na blogu i notka o mnie.

Jednocześnie dzień jest dla mnie trudny. Z wyrzutami sumienia, że nie zdążyłam zrobić tych wszystkich zaplanowanych na dzisiaj rzeczy. Z bezsilnością, że znowu się nie wyrabiam. Że pewnie znowu wzięłam na siebie za dużo. Znacie to, prawda?

Pojechałam rowerem na wieczorną Eucharystię z okazji imienin.

Weszłam do kościoła z tym pytaniem, jak mogę naznaczyć w tym dniu swoją obecność, co takiego mogę zrobić dzisiaj dla świata? Czy jeszcze zdążę, skoro już jest osiemnasta? Czy zmarnowałam ten czas? Od czego zacząć, kiedy wrócę?

Odpowiedź przyszła szybko, ujęta zdjęciem powyżej. Podziałało. Zamiast brać się za niekończące się listy zadań zawodowych do wykonania, podlewałam ogród i pomogłam trochę w wieczornych porządkach. Zapatrzyłam się na rośliny, które ciągle i na nowo przypominają mi, że tu i teraz nie jest najważniejsze. Są rzeczy, które wymagają tego, by dojrzeć, i że to nie ma większego znaczenia, czy dany telefon wykonam dzisiaj czy jutro.

Zamiast wyrzutów niosących chaos jest większy spokój – bo robię dobro.