Szczęście na wyciągnięcie ręki. Dosłownie!

Zaparz sobie dobrą herbatę i rozsiądź się wygodnie, bo będzie długo, kontrowersyjnie i jeszcze z dwoma filmami:) A wszystko zaczęło się od mojego ostrego przeziębienia, które na nowo przypomniało mi, czym jest szczęście.


Św. Łukasz przytaczając słowa Jezusa „więcej szczęścia jest w dawaniu, aniżeli w braniu” miał na pewno dobre intencje. Być może chciał nas zmotywować do służby na rzecz innych, do pomagania sobie nawzajem, do hojności w dzieleniu się tym, co mamy bez jakichkolwiek wyliczeń. Gdy rozglądnę się dokoła, widzę jednak, że nie tylko ja zinterpretowałam je inaczej. Jako jeden tylko możliwy spos
ób na to, by osiągnąć szczęście. Potraktowałam je czarno-biało: albo dajesz i jesteś szczęśliwy, albo bierzesz i jest nieszczęśliwy. A życie ma na to własną odpowiedź…

Leżę sobie z gorączką, i spokojnie choruję

No dobra, kiedyś tak nie było. Kiedyś byłam „dzielną dziewczynką”. Bo ja lubię być potrzebna, skuteczna i ciągle zajęta. Łatwo nie odpuszczam, a już całkowicie trudne jest dla mnie dojście do ściany zwanej „nie dam rady”. Zwykle daję radę. Ale od pewnego czasu więcej w moim życiu miejsca na słabość. Na brak ogarnięcia, na brak siły, nawet zaczęłam częściej prosić o pomoc!


Wczoraj właśnie tak wyglądał m
ój wieczór. Zaległam w łóżku z wysoką gorączką, śpiącą Małą (też chorą) na brzuchu, pełnym nosem i drapiącym gardłem. A nade wszystko kompletnym opadnięciem z sił, bo wcześniej zrobiłam porządek w jednej szafce, i to był już za duży wysiłek. Leżałam tak i patrzyłam na M., który donosił mi herbatę i chusteczki, sprzątał mieszkanie i zajmował się tym, czego ja już nie dałam rady zrobić. Wtedy tak wyraźnie pojęłam, że to jest przepiękne w naszym dojrzewaniu do miłości: że raz jedno jest bez sił, a drugie mu pomaga, a potem następuje wymiana. Bardzo banalne, jednak uderzyło mnie, że ja w tym także odczuwałam szczęście. Płynące z dania sobie zgody na to, że proszę o pomoc, i że ktoś okazuje mi miłość w prostych gestach codzienności.

Byle ukryć niedoskonałości

W popularnym ostatnio nurcie samodoskonalenia się i ciągłego rozwoju, w dobie wyrastających jak grzyby po deszczu warsztatów oferujących natychmiastową zmianę tu i teraz, bardzo łatwo się pogubić. O co tak naprawdę tu chodzi? Niejednokrotnie jestem przerażona tym, co widzę w Internecie, a jeszcze bardziej tym, że hochsztaplerzy mają klientów. Często zachęcają nas powtarzane w mediach mantry: „bądź najlepszą wersją samego siebie”, „możesz wszystko, czego zapragniesz”, „nie ma rzeczy niemożliwych”. Tak, jakbyśmy byli zaprogramowani na sukces. Ale… nie jesteśmy. Z jakichś powodów wciąż mamy wady, słabości, nie jesteśmy idealni. Im bardziej zdajemy sobie z tego sprawę, tym bardziej próbujemy to ukryć przed idealnym światem. Ten oczywiście także wcale nie jest taki, na jaki się kreuje, zresztą zobaczcie sami:

 


A może je lepiej odsłonić?

Z drugiej strony tej propagandy, by cisnąć cele, ogarniać życie, być perfekcyjnym w każdym obszarze i nigdy nie odpuszczać, są badania naukowe. Zabawne, prawda? 🙂 Kilkanaście lat prowadzenia wywiadów z normalnymi ludźmi doprowadziło Brene Brown do całkowicie innych wniosków. Szczęście można według niej (a właściwie według nas, bo ona te dane wyciągnęła z gruntu, czyli z autentycznych rozmów) przeżywać tylko wtedy, gdy zaakceptujemy i odsłonimy siebie. Gdy zaczniemy być prawdziwi, z naszymi mocnymi stronami, talentami, ale i słabościami. Kiedy zamiast się porównywać do innych, będziemy autentyczni. Kiedy odkopiemy radość, wrażliwość, zgodę na łzy wzruszenia. Kiedy przestaniemy bać się chwil, gdy czujemy szczęście, a pozwolimy sobie je przeżyć razem z tym charakterystycznym ściśniętym gardłem.


Polecam spędzić najbliższe 20 minut z samą Brene, kt
óra najlepiej to wyjaśnia:

(można włączyć polskie napisy)

Szczęście na wyciągnięcie ręki

W świecie, który szanuje ludzi ciągle zajętych, a więc potrzebnych innym (bo w domyśle wtedy pomagają, światu zawożą dzieci na zajęcia dodatkowe, albo pędzą do kolejnej pracy), trudno nieraz przyznać, że się nie daje rady. Trudno poprosić o pomoc. Trudno brać, czyli dać komuś szansę na bycie szczęśliwym przez dawanie. Dlaczego więc tak często wybieramy bycie chomikiem?
Jestem na pięknej drodze uczenia się, że mogę być słaba. Że mogę nie wiedzieć, nie umieć, nie mieć siły, nie dawać rady. Bo to mnie bardziej przybliża do prawdy o mnie.

Każde odsłonięcie siebie, i wyciągnięcie dłoni w poszukiwaniu wsparcia to odważny krok w kierunku szczęścia…

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.